De klanken van een jazzballade #2: Blakey op z'n drumstel

Verhaal 3, Lionel Hampton een van de velen iconen in de jazzmuziek met al haar subgenres. Mijn
eerste ontdekking van hem gebeurde ongeveer rond dezelfde tijd als dat ik Toots Thielemans ontdekte. In de lokale kringloop deed ik de zoveelste ontdekking, daar stond namelijk de lp Lionel Hampton 1937/1940'. Een Italiaanse persing van het label RCA. Ik wist toen half zoveel van Jazz en helemaal de xylofoon af als nu. In eerste instantie vond ik die xylofoon ook niet zo bij mij in de smaak vallen. Toch ben ik hem blijven luisteren, en na een tijdje leerde ik de plaat langzaam maar zeker kennen. En naarmate het leerproces vorderde begon ik hem ook te appreciëren. Nog steeds ben ik er niet altijd voor in de stemming, ik heb hem ook al een hele lange tijd niet meer geluisterd, Maar als ik er dan voor in de stemming ben klinkt ie niet verkeerd.

Verhaal 4, we nemen een sprong in de tijd. Zomer van dit jaar. 'Blue Note' is zo'n beetje het label op het gebied van jazz en dan met name bebop en smooth-jazz. Ik heb het nooit zo nauw genomen met die subgenres; het zal me een worst wezen welk label eraan een genre jazz wordt gegeven als het maar lekker klinkt. Toch kun je om bepaalde album van "Blue Note' je niet heen. 'Birth Of The Cool' van Miles Davis is hier een voorbeeld van, maar ook "Blue Note 4003' of zoals ie bekend staat 'Moanin'' van Art Blakey. Afgelopen zomervakantie liep ik in 'Concerto' te Amsterdam. Hier heb ik o.a. het debuutalbum van J.J. Cale en het enigste studioalbum van Jeff Buckley gekocht. Waar het nu omgaat is "Moanin''van Art Blakey en zijn Jazz Messengers. De eerste Blue Note plaat die ik kocht. In een 'Op de draaitafel' kun  je mijn mening over dit album al lezen, zie hier. Ik wil het nu hebben over de tijd waarin dit album is opgenomen en uitgegeven. 1958, het is niet al te makkelijk voor de Afro-Amerikanen. De grote labels denken er niet aan om 'zwarte' artiesten een contract te geven, en als ze dat al doen blijft er van het grote geld niet veel over voor de mensen die de muziek hebben gemaakt. Nat King Cole is hier een goed voorbeeld van, zijn platenmaatschappij pikte bijna alles in. Blue Note was een label wat een markt gaf aan de 'zwarte' jazzmuzikanten. Mensen die klassieke platen hebben weten te maken, mensen met een ongelooflijk gevoel voor ritme. Art Blakey de drummer en orkestleider hoorde hierbij. Iemand die zou uitgroeien tot een voorbeeld voor velen jonge jazzmuzikanten. Hij nam een debuutalbum op wat tussen de klassiekers zou horen. Een prachtig album waar onder andere mijn oren nu nog steeds ultiem van genieten.

Verhaal 5, we gaan weer een klein stukje terug in de tijd. April of mei dit jaar, ik was net deze blog begonnen. voor de zoveelste keer was ik weer in de lokale kringloop te vinden, opzoek naar die ene plaat die m'n vondst en dag zou maken. Deze keer was die plaat 'Concert By The Sea' van Eroll Garner. Een opname van belabberde geluidskwaliteit,de muziek daarentegen is geweldig. Die muziek is hetgeen wat dit album tot een klassieker zou laten uitgroeien. Een piano die bespeeld wordt door een genie. Een man die klank achter klank eruit stoot. Niet normaal goed en en enorm verfijnd. En ik toen als veertienjarige jongen die dat album zoveel jaren later voor het eerst naar luistert. Iemand die nog daarvan kan genieten, dit laat zien dat muziek en dus ook jazz tijdloos is, er zit geen houdbaarheidsdatum op.

Volgende keer: Dave Brubeck, Dexter Gordon en Wynton Marsalis.