Op de draaitafel #23: Scars - Garth Hewitt - kant één

Het is weer maandag en school is ook weer begonnen. De zomertijd is ingegaan. Het is bijna zeven
uur 's avonds,het 'voelt' als 8 uur, en ik draai de eerste plaat voor vandaag. Geeneens een favoriet, geeneens een bekende. 'Scars' van Garth Hewittt. De naam van de artiest en plaat zegt je vast niets. Dat verwondert me niets; ik ken hem namelijk ook niet. Nou, dat is niet helemaal waar. Het zit zo, m'n vader heeft alweer een hele tijd terug een aantal gospelplaten uit zijn jeugd aan me afgestaan. Deze plaat zit daar ook tussen. Het is lang geleden dat ik deze plaat geluisterd heb. Ik weet dat ik hem geluisterd heb, maar de nummers komen me niet bekend voor. Dus ken ik hem niet. Een echt pareltje is het niet, maar ik beleef er toch wel plezier aan. Het zij dat ik van gospel houd, het zij dat ik van Johnny Cash houd. Het nummer 'When Johnny Cash sang 'Man In Black'' staat er namelijk op. Ik verwacht niet dat ik deze plaat snel weer zal luisteren. Maar wanneer ik dat weer doe zal ik weer dat nummer voorbij horen gaan. En dan denk ik weer aan 'The Man In Black' met zijn authentieke stem zonder hem te horen. Alleen maar een nummer van een onbekende Gospel/Protestzanger die een hommage aan hem heeft geschreven. Een nummer wat ik, ruim 26 jaar later, hoor. De rest is wel aardig, maar ook niet geweldig. Ja, soms is één nummer de reden om een plaat te draaien. Soms is één nummer slechts hetgeen wat een plaat goed maakt. Denk maar aan 'Empire Burlesque' van Dylan met 'Dark Eyes'. Enfin,  het is één over zeven en kant één is afgelopen. Het is genoeg voor vanavond, kant twee is voor een andere keer.

Ik heb maar besloten om er een 'Op de draaitafel' van te maken. Een andere opzet is voor een keer niet verkeerd.