Op de draaitafel #2: Dire Straits - Love Over Gold

Vandaag kwam ik zeer tevreden van de lokale kringloop vandaan, waaronder met deze plaat.

Deze plaat is de eerste van Dire Strats die zich in mijn collectie mag verwelkomen. Natuurlijk ben ik wel met hen bekend en luister ik regelmatig op computer of telefoon naar, maar niets gaat boven een lp. Ondanks het feit dat deze groep een van de eerste was die hun nieuw album op cd liet verschijnen.

Het eerste nummer is 'Telegraph Road' en duurt wel 14 minuten. Een prachtig nummer met veel muziek stijlen in zich van Klassiek tot Blues en dan weer terug naar het geweldige gitaarspel van Mark Knopfler. Een nummer wat gelijk bij me binnen komt en erg goed in het gehoor ligt. Misschien wel een van de beste van deze groep. Vooral het einde met een gitaren drums en een piano op het laatste moment is prachtig.


Het nummer daarna 'Private Investigasions' begint met een zacht elektrisch gitaarspel, wat niet te vinden is op het 'Greatest Hits' album waar ik vaak naar luister. Daarna het welbekende monotone stemgeluid, wat een beetje het gevoel van de detectiveserie 'A Touch Of Frost' geeft, het heeft niet voor niets die titel. Het voelt in eerste instantie gek om deze groep akoestisch te horen spelen, maar het klinkt wel goed en daar draait het om. op een gegeven moment is er een korte stilte met een soort van drumslag, waar een akoestische gitaar door heen speelt en ja waarom ook niet een xylofoon. Dat begint de elektrische gitaar te jammen. Man, wat ongelofelijk goed in elkaar gezet. En dan het einde van de eerste kant.

Na het omdraaien van de eerste kant begint : 'Industrial Disease'. Een expirimenteel nummer dat kun je wel zeggen. Maar na het begin komt een soort van Hillbilly geluid, wat niks minder dan een glimlach op m'n gezicht tovert. Wat misschien wel een knipoog naar Dylan is. Luister zelf maar en laat die glimlach ook op jouw gezicht komen.
  

En dan komt het titelnummer 'Love Over Gold' wat in eerste instantie een beetje over de top om me overkomt, maar eigenlijk is dat wel het goeie van dit nummer. Er zit zoveel in dit nummer dat het moeilijk is om te beschrijven. Ik kan dan ook niets anders dan adviseren om te luisteren.


De afsluiter 'It Never Rains' is het meest 'easy-listen'van het album, al is het stemgeluid wel apart. Ik zeg apart niet slecht. Het 'easy-listen' gedeelte stopt als de keiharde, prachtige gitaarsolo met daarna een orgeltje, drums en een piano inzet, wat nog even doorgaat op het moment dat de 'fade-out' inzet.


 Kortom een goede eerste lp om van 'Dire Straits' te kopen.

Waarschijnlijk morgen een nieuw deel van deze serie. De lp 'Strong Persuader.

Reacties

Populaire posts