Bob Dylan album voor album #19: At Budokan

Algemene informatie:

Releasedatum: 23 april 1979
Opnamedata: 28 februari en 1 maart 1978
Duur: 99:41
Producer: Don DeVito

Ik weet nog goed, sinterklaasavond 2011, toen zat dit album in de zak met cadeautjes. Toen wist veel minder over Dylans muziek dan nu en verschillende nummers op het album had ik geeneens van gehoord. Toch heb ik altijd genoten van dit album, al was dat wel anders onder de meningte toen dit album uitkwam. Ik heb nooit problemen gehad met Dylan en the big band, zo kun je dit alum eigenlijk al samenvatten. Dylan met een grote band achter zich, die nummers behoorlijk verpest, althans dat vond de menigte. Ik ben eigenlijk een groot voorstander van de vernieuwende Dylan, als Dylan zich vernieuwd zit hij des te meer in zijn cirkel van creativiteit. Dylan is geen wandelende jukebox zoals zo veel grote artiesten en daar kan ik alleen maar lof voor hebben. Nummers zoals 'One More Cup Of Coffee' en 'Ballad Of A Thin Man, raken me soms evenveel als de originele versie. Nummers die hij vernieuwt klinken ook als de eerste keer dat je naar dat nummer luistert. Natuurlijk worden nummers beter hoe meer je ernaar luistert en in je systeem zitten, maar vaak raken nieuwe versies me zo dat er kippenvel loskomt. Bij veel nummers van Dylan krijg ik iedere keer kippenvel, maar soms moet ik een tijd niet naar een nummer geluisterd hebben om weer die emotie los te krijgen van de eerste keer luisteren en dan bestaan er altijd nog die liveversies. Genoeg over die vernieuwingen.  Dylan zingt erg zuiver en dat is een goed eigenschap van dit album. Ik heb altijd gezegd dat Dylans nasale raspende stem me meer raakt dan een loepzuivere stem. Maar Dylan kan wel zuiver zingen en dat mag hij ook wel eens laten zien, als hij het maar niet te vaak doet. Dit album duurt bijna 110 minuten, ik kan me niet zo goed een album indenken dat zo lang duurt. Een voordeel is natuurlijk da je lekker lang kunt genieten van deze Dylan, maar een nadeel is dat ik ook wel eens het album na een half uur zat word en dan moet ik ven de luistersessie opheffen. Nog even 'Ballad Of A Thin Man', ik weet nog toen dit album de eerste keer mijn oren passeerde, toen kwam dit nummer binnen als een bom. In deze versie zit meer dynamiek dan in de albumversie, al mis ik soms het 'spookysfeertje' dat om de albumversie hangt. Die trompetsolo in het midden van het nummer is geweldig, een prachtige toevoeging. Misschien is dit wel het beste nummer van het album, maar er zitten nog zo veel eraan te komen. Natauurlijk ben ik het ermee eens dat er betere concerten uit deze tour bestaan, die misschien beter ontvangen waren. Maar dat bestaat het format bootleg voor. Om 'Dont't Think Twice' hangt een soort van Reggaesfeer. Een steil die Dylan soms laat doorschijnen in zijn albums, maar nooit de voorgrond haalt. Dylan heeft zo'n beetje iedere muziekstijl uitgeprobeerd, dat maakt hem veelzijdig. Zoals ik al vaker gezegd heb, dat is de kracht van Dylan. 'One More Cup Of Coffee'wat een prachtige versie. Hij lijkt op dit moment beter dan de albumversie, met de nadruk op dit moment. Het achtengrondkoortje irriteert me soms, hier voegt het juist meer kracht toe aan het nummer. De trompet die aan het einde van een couplet uithaalt, is weer erg goed. Ik houd van blaasinstrumenten, kan er niks aan doen. 'I Shall Be Released' is zo'n voorbeeld van een zuivere Dylan, al zit er wel wat rauw aan. En dan weer die trompet, ik blijf hem goed vinden. Het blijft een van de beste teksten die Dylan ooit geschreven heeft, in welke versie dat ie dan wordt uitgevoerd. Het laatste nummer is weer erg goed, Dylan bouwt op naar een climax, die snel komt. Hij vernieuwd de tekst, hij zegt dat hij niet gaat, hij is niet weg. Al is dei 'Ain't'ook als 'Am' te verstaan. Misschien heeft Dylan dit wel expres gedaan.En dan komt het andere nummer in het nummer. Heel even, dan weer rustig, maar dan weer rocken. Moeilijk te beschrijven is dat stuk, luister zelf maar. Dylan expirimrteert er op los in dit nummer, zoals ik al zei Dylan zit in zijn creatieve cirkel als hij vernieuwt. De eerste plaat ken ik beter dan de tweede, niet dat ik er meer naar luister. Het is gewoon zo. De tweede plaat vind ik altijd iets minder dan de eerste, dat is nu niet zo. Hij begint al goed met 'Blowin'In The Wind' waar even die bekende kopstem te horen is, maar die verdwijnt weer snel.
'Just Like A Woman' wordt redelijk in de originele versie gehouden. Dat vind ik hier goed, dit nummer is te puur om teveel aan te raken. 'Oh, Sister', kippenvel, dat zegt genoeg. Goed, het stuk wordt te lang. De rest van de tweede plaat is ook heel goed.  Kortom, Alle nummers zijn, veranderend of niet, hun plek op het album meer dan waard, een goed album, waar ik van geniet. Wat jij ook zou moeten doen.

Cijfer: 9  
.