Full Moon And Empty Arms een week luisteren

Vandaag precies een week geleden kwam, tot grote verbazing, het nieuwe Dylanummer, beter gezegd cover, uit. Nummers van Dylan duren bij mij altijd een tijdje om binnen te dringen, om echt te horen.
Dit is met dit nummer niet anders. Wat me vooral is opgevallen is dat het, in tegenstelling tot andere covers, erg meevalt hoe eigen Dylan het nummer zich heeft gemaakt. De frasering, de timing, zijn allebei erg gelijk aan Sinatra's versie. Toch vind ik dit geen slecht nieuws. Dylans stem is misschien  niet die van een nachtegaal, hij weet me meer te raken dan de pure, loepzuivere stem van Sinatra. Zingen moet niet alleen mooi zijn. Net tegen het valse aan en door het leven getekend, raken me tot op het bot. De melodielijn is dan wel niet anders, in de stem zit dus een wereld van verschil.

Ik blijf me verbazen hoe sterk de stem verbeterd is. Zo zie je maar wat een paar jaar voor een verschil kunnen maken.

Het nummer maakt me erg nieuwsgierig naar het volledige album. Wordt het het zelfde verhaal als dit nummer, of weet Dylan toch weer er een echt eigen album van te maken.

Op de Facebookpagina van 'Blue Note' verscheen deze foto:

 

  Bij de foto stond deze tekst: They say imitation is the sincerest form of flattery!
Vrij vertaald staat hier: Ze zeggen dat imitatie de mooiste vorm van vleien is. 
Dat de albumhoes van het album een mix van deze twee 'Blue Note' hoezen is zal geen toeval zijn.

'Blue Note' brengt overigens de komende maanden klassieke albums heruit op 180-grams vinyl.
Hoge kwaliteit dus.
Hier de link: http://www.bluenote.com/vinylreissues.html